Βοημούνδος

(Bohemond). Εξελληνισμένο όνομα ηγεμόνων της Αντιόχειας και κομητών της Τρίπολης της Συρίας. 1. Β. Α’ (1050 – 1111). Ηγεμόνας της Αντιόχειας (1098-1104) και ένας από τους αρχηγούς της Α’ Σταυροφορίας. Πρωτότοκος γιος του Ροβέρτου Γυισκάρδου, δούκα της Απουλίας και της Καλαβρίας, μετά τον θάνατό του (1085) ήρθε σε ρήξη με τον αδελφό του Ρογήρο Α’ Μπόρσα, που είχε προτιμηθεί από τον Ροβέρτο και είχε κληρονομήσει τα δουκάτα της Απουλίας και της Καλαβρίας. Ο Ρογήρος αναγκάστηκε να συμβιβαστεί και παραχώρησε στον Β. το νότιο τμήμα της πατρικής κληρονομιάς. Το 1095, επικεφαλής 1.000 ιππέων και 20.000 πεζών συμμετείχε στην Α’ Σταυροφορία και κατέλαβε με έφοδο την Αντιόχεια (1099), ύστερα από μυστικές συνεννοήσεις με μερικούς από τους πολιορκημένους. Την κατάκτηση αυτή αμφισβήτησε ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α’, αλλά ο Β. χάρη στην επιδεξιότητά του κατόρθωσε να παραμείνει κύριος της Αντιόχειας. Το 1104 ανέθεσε την κυβέρνηση του κράτους του στον ανιψιό του Ταγκρέδο και πήγε στη Δύση, όπου με τη βοήθεια του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου Α’ οργάνωσε ισχυρό στρατό. Πέρασε μετά στην Ήπειρο (1107) και πολιόρκησε το Δυρράχιο, χωρίς όμως να κατορθώσει να το καταλάβει. Μετά από επέμβαση του Αλέξιου Α’ αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει (1108) και μετά πήγε στην Ιταλία όπου άρχισε να προετοιμάζεται για πόλεμο κατά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά πέθανε από μελαγχολία στις αρχές του 1111. 2. Β. Β’ (1109 – 1130). Ηγεμόνας της Αντιόχειας (1126-30). Γιος του Β. Α’ και της Κωνστάντσας, κόρης του Φιλίππου Α’ της Γαλλίας. Μέχρι το 1126 έμενε στην Απουλία, ενώ κυβερνούσε την Αντιόχεια ο Ταγκρέδος και, όταν αυτός πέθανε, ο ανιψιός του, Poγήρος του Σαλέρνο. Ο Β. ανέλαβε την εξουσία, όταν ενηλικιώθηκε, αλλά λίγα χρόνια αργότερα, πολύ νέος ακόμα, σκοτώθηκε σε μάχη με τον σουλτάνο του Χαλεπίου Ζεγκή. 3. Β. Γ’ ο Τραυλός (1145 – 1201). Ηγεμόνας της Αντιόχειας (1163-1201). Ήταν γιος του πρίγκιπα Ραϋμόνδου Α’ του Πουατιέ και της Κωνσταντίας, κόρης του Β. Β’. Το 1163 διαδέχτηκε τη μητέρα του στην ηγεμονία της Αντιόχειας και το 1164 ανέλαβε προσωρινά την αρχή στο βασίλειο των Ιεροσολύμων κατά την εκστρατεία του Αμαλάριχου στην Αίγυπτο. Το ίδιο έτος νικήθηκε από τους μουσουλμάνους και αιχμαλωτίστηκε, ελευθερώθηκε όμως από τον αυτοκράτορα Μανουήλ που πλήρωσε τα σχετικά λύτρα. Το 1180 αφορίστηκε από τη Δυτική Εκκλησία γιατί εγκατέλειψε τη δεύτερη σύζυγό του για χάρη μιας άλλης γυναίκας. 4. Β. Δ’ ο Μονόφθαλμος (1187 – 1233). Ηγεμόνας της Αντιόχειας και κόμης της Τρίπολης (1201-33). Δευτερότοκος γιος του Β. Γ’. Μετά τον θάνατο του πατέρα του ανέλαβε την εξουσία στην Αντιόχεια, αλλά ο νόμιμος διάδοχος Ρουπίνος, γιος του πρωτότοκου αδελφού του Ραϋμόνδου, με την υποστήριξη του Λέοντα της Αρμενίας κατόρθωσε να καταλάβει την Αντιόχεια. Ο Β., με τη βοήθεια των Ναϊτών και κυρίως των Ελλήνων κατοίκων της Αντιόχειας, στους οποίους είχε επιτρέψει την εκλογή πατριάρχη, κατόρθωσε να ανακτήσει το βασίλειό του και να το διατηρήσει έως τον θάνατό του. 5. Β. Ε’ (1198; – 1251). Ηγεμόνας της Αντιόχειας και κόμης της Τρίπολης (1233-51). Δευτερότοκος γιος του Β. Δ’ και της Πλακεντίας ντε Ζιμπλέ. Παντρεύτηκε την Αλίκη, χήρα του βασιλιά της Κύπρου Ούγωνα Α’ και ανέπτυξε στενές επαφές μεταξύ των ηγεμονιών της Αντιόχειας και της Τρίπολης και της Κύπρου. 6. Β. ΣΤ’ ο Ωραίος (1235; – 1275). Ηγεμόνας της Αντιόχειας (1251-68) και κόμης της Τρίπολης (1251-75). Γιος του προηγούμενου και της Λουκιάνας, ανιψιάς του πάπα Ινοκέντιου Γ’. Διατήρησε την επαφή της Κύπρου με την Αντιόχεια και την Τρίπολη και αναγνώρισε τον Ούγωνα Β’, γιο της αδελφής του και του Ερρίκου Α’ της Κύπρου, ως βασιλιά της Ιερουσαλήμ. Συμμάχησε με τους Μογγόλους στην προσπάθειά του να αναχαιτίσει τις επιδρομές των Αιγυπτίων, αλλά το 1268 η Αντιόχεια κυριεύτηκε από τον σουλτάνο της Αιγύπτου Βαϊμάρ και από τότε περιορίστηκε στην Τρίπολη της Συρίας, έως τον θάνατό του. 7. Β. Ζ’ (1255; – 1287). Κόμης της Τρίπολης (1275-87). Γιος του Β. ΣΤ’ και της Σίβυλλας της Αρμενίας. Διαδέχτηκε τον πατέρα του στην κομητείατης Τρίπολης και ήρθε σε ρήξη με τους Ναΐτες που εγκαταστάθηκαν στην πόλη. Λίγο πριν από τον θάνατό του έχασε τη Λαοδίκεια, που την κατέλαβε ο σουλτάνος της Αιγύπτου. Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του άκληρου Β., οι Αιγύπτιοι κατέλαβαν την Τρίπολη και τερματίστηκε οριστικά η ηγεμονία της Αντιόχειας και της Τρίπολης.